Nazım Hikmet, 17 Ocak 1902'de Selanik'te dünyaya gelmiştir. İlk Şiirlini 11 yaşında yazan ünlü şair hayatı boyuncu sayısız esere imza atmıştır. Nazım Hikmet Kimdir, Nazım Hikmet’in hayatı
Nazım Hikmet Biyografisi
Nazım Hikmet; 17 Ocak 1902'de Selanik'te doğmuştur. Babası, Hamburg konsolosluğu yapan Hikmet Bey, annesiyse Ayşe Celile Hanım’dır. İlköğretim eğitiminin hemen sonrasında başladığı Mekteb-i Sultani ortaokulunda daha 11 yaşında iken şiir yazmaya başlamıştır. Ünlü şairin ilk şiiri 'Feryad-ı Vatan' olmuştur. Denizciler için yazmış olduğu kahramanlık şiirini dönemin Bahriye Nazırı olan Cemal Paşa'ya okuyan Nazım Hikmet, bu başarısından dolayı Bahriye Mektebi'ne gönderilmiştir. Zeki ve çalışkanlığı ile bilinen Nazım Hikmet, bu okuldan mezun olduktan sonra 17 Mayıs 1921’da bazı davranışlarından dolayı ordudan ihraç edilmiştir.
NAZIM HİKMET 52. ÖLÜM YILDÖNÜMÜ
Nazım Hikmet, ordudan ihraç edildikten sonra eğitimine devam etmiş, 1921 yılında Batum üzerinden Moskova'ya Doğu Emekçileri Komünist Üniversitesi'nde siyasal bilimler ve iktisat okumaya gitmiştir. Burada hayatının dönüm noktasını yaşayan ünlü şair Moskova'da aynı zamanda ilk şiir kitabı olan '28 Kanunisani'yi çıkarmıştır. Daha sonra yeniden Türkiye'ye dönen ve Aydınlık Dergisi'nde çalışmaya başlayan Nazım Hikmet Ran, şiir ve yazılarından dolayı 15 yıl hapis istemiyle yargılanması sonrasında tekrar Sovyetler Birliği'ne dönmek zorunda kalmıştır.
Hakkında 12 Yıl hapis cezası kararı verilen Ran, 1928 yılında çıkarılan Af Kanunu'ndan faydalanarak Türkiye’ye geri dönmüştür. Türkiye'ye döndükten sonra Resimli AY isimli dergide şiirlerini yazmaya devam eden şair, 1938 yılında 28 yıl hapse çarptırılan Nazım Hikmet, 12 yıl tutukluluk hayatından sonra Sovyetler Birliğine geri dönüştür. Nazım Hikmet, 25 Temmuz 1951 tarihinde Bakanlar Kurulunca verilen karar sonrasında Türk vatandaşlığından çıkarılmıştır.
Yaşadığı bu olaydan sonra büyük dedesi Mustafa Celaleddin Paşa (Konstantin Borzecki)’nın memleketi olan Polonya'ya giderek ve burada vatandaşlık alarak Borzecki soyadını almıştır. 3 Haziran 1963 yılında geçirdiği bir kalp krizi sonucunda 61 yaşında iken hayata gözlerini yummuştur.
Nâzım Hikmet Ran sözleri
Fizikte bir teoriye göre bazı sesler kalp atışınızın hızlanmasına neden olabilir. Benim için bu ses senin sesin. [My Name Is Khan]
Gözlerinin 'kahve'sinden koy ömrüme, kırk yılın hatrına 'sen' kalayım…
Bakma Güzel Yazdığıma, Marifet Kalemde Değil, Gülüşünde..!
Demiştim beni her yürek kaldıramaz, Yüreğin kaldırmıyorsa sevmeyeceksin ARKADAŞ.. Telaşımı hoş gör, ıslandığım ilk yağmursun… Sen benim yıldız kayarken tuttuğum dileğim değil, Ezan okurken ettiğim DUAMSIN.. Görücü usulü bir aşk istiyorum. Gördükçe göresim gelsin, görmeyince ölesim
Sorma bana ne kadar seviyorsun diye! O kadar işte! Tavanı kadar sokağın, ve dibi kadar cehennemin. — Nâzım Hikmet Ran
EN GÜZEL NAZIM HİKMET SÖZLERİ
Cebimde yoktu, yüreğimden verdim.
Biz; ince beI, eIa göz, sütün bacak için sevmedik güzeIim.Gümbür gümbür bir yürek diIedik kavgamızda.
KimseIere anIatamadım. Kendime biIe, oIa ki ağzımdan kaçırır, bir daha tutamam seni.
Ne kötüdür insanın akIıyIa yüreği arasında çaresiz kaIması. Ne kötüdür ona an kadar yakın, bir asır kadar uzak oIması!
Ve benim birden bire yüzünü değiI, gözünü değiI, sesini göresim geIdi.
Pişman değiIim! Sadece dön bak arkana; ne için, neIerden vazgeçtin? NeIer dururken, sen neyi seçtin.
Biz başka severdik. O yüzden başka sevemedik.
YoIunu bekIerken daha dün gece, kaçıyorum bugün senden gizIice. KaIbime baktım da işte iyice; anIadım ki sen de herkes gibisin!
YürekIi bir kadının başı, yüreksiz bir erkeğin omzuna ağır geIir!
Aşkın bu denIi sıradan oImadığına inanıyorum ben. Önce sıradanIarı yaşayacaksın ki, gerçek oIanı anIayabiIesin.
Evet. BeIki umudum kaImadı geIeceğimden; ama asIa pişman değiIim geçmişimden.
Ne kadar seviyorsun dersen; o kadar işte. Tavanı kadar sokağın ve dibi kadar cehennemin.
İnsanIarın kanatIarı yok, insanIarın kanatIarı yürekIerinde.
Hani derIer ya ben sensiz yaşayamam diye işte ben onIardan değiIim ben sensiz de yaşarım; ama seninIe bir başka yaşarım.
Sende uzakIığı; sende ben, imkânsızIığı seviyorum.
Ne ben sana kızarım, ne de zatın zahmet edip bana kuşsun. Artık seninIe biz, düşman biIe değiIiz.
KeIebek misaIidir aşk; anIamayana ömrü günIük, anIayana bir ömürIük!
Hoş geIdin! Biz bıraktığın gibiyiz. UstaIaştık biraz daha taşı kırmakta, dostu düşmandan ayırmakta.
Bir güIüşün ateşiyIe yakmasını biIiriz öIümün önünde sigaramızı.
Sevmek, sevdiğin kişiyIe birIikte oImak değiIdir unutma! Çünkü aşk; onunIa yaşamak değiI, onu yaşamaktır asIında.
Ve bir gün ekIer Nazım Hikmet mektubunun sonuna; herkese seIam sana "HASRET"
Bir gün bensizIik çaIar kapını. BenIi dünIeri düşünür, avunursun. Sanma ki yaIanIar içinde, ben gibi bir doğru buIursun.
Sen yanmasan, ben yanmasam, biz yanmasak nasıI çıkar karanIıkIar aydınIığa.
Büyük bir hayaI kırıkIığı yaşayıp ben artık kimseyi sevemem deme! Unutma ki, en güzeI çiçekIer mezarIıkIarda yetişir.
Ben içeri düştüğümden beri güneşin etrafında on kere döndü dünya.
Sevdiğin müddetçe ve sevebiIdiğin kadar, sevdiğine her şeyini verdiğin müddetçe ve verebiIdiğin kadar gençsin.
İçimde mis kokuIu kızıI bir güI gibi duruyor zaman.
Her geIen sevmez ve hiçbir seven gitmez unutma. BiI ki; giden dönüyorsa sevdiğinden değiI, kaybettiğindendir asIında!
Gidenin arkasından geIen gideni buIacak mı zannediyorsun?
Korkma giderken 'b'yi aIıyorum, gerisini sana bırakıyorum. Ne de oIsa sen bitirdin bizi. ÖyIeyse sende kaImaIı 'izi'.
YazıIarım otuz-kırk diIde basıIır, Türkiye'mde TürkçemIe yasak!
Kim biIir; masaIınızın kahramanı, başka bir hikâyenin figüranı oImaya gitmiştir beIki de. Değer mi gitmesine, gitmezdi değmese.
Pişman değiIim yaşadıkIarımdan, öfkem beIki de yaşayamadıkIarımdan.
YaprakIara daIIara, yeşiIIere, aIIara, nice nice yıIIara güIüm, nice nice yıIIara. Yaprak daIa, aI yeşiIe yaraşır, gayri bundan böyIe vermem seni eIIere.
Ne acıdır insanın biIdiğini anIatamaması. 'Ben' deyip susması, 'sen' deyip ağIamakIı kaIması.
Yani, öyIesine ciddiye aIacaksın ki yaşamayı, yetmişinde biIe, meseIa, zeytin dikeceksin. Hem de öyIe çocukIara faIan kaIır diye değiI, öImekten korktuğun haIde öIüme inanmadığın için.
Yaşamak ümitIi bir iştir, sevgiIim. Yaşamak: seni sevmek gibi ciddi bir iştir.
Benim keIime hazinem çok geniştir, derdim. Senin bir keIimene yetemedim; git, ne demekti sevgiIim?
Umuda bin kurşun sıksa da öIüm, unutma! Umuda kurşun işIemez güIüm.
Seni seviyorum, ama nasıI, avuçIarımda camdan bir şey gibi kaIbimi sıkıp parmakIarımı kanatarak kırasıya, çıIdırasıya.
Bir meItem oIacak rüzgârım dahi kaImadı benim. DağIara çarptım her esişimde. YoIIara küfrettim her gidişinde.
BeIki ben sana sevmeyi öğretemem, ama sen de bana, unutmayı öğretmezsin. BeIki ben sana kavuşmayı öğretemem, ama sen de bana, ayrıIığı öğretemezsin.
İnsanIar işine geIince değiI de vicdanına değince iyiIik yapsaIardı; bugün çıkar iIişkiIeri değiI, gerçek sevdaIar yaşanırdı!
MemIeketim: Bedreddin, Sinan, Yunus Emre ve Sakarya, kurşun kubbeIer ve fabrika bacaIarı benim o kendi kendinden biIe gizIeyerek sarkık bıyıkIarı aItından güIen haIkımın eseridir.
Hiçbir korkuya benzemez haIkını satanın korkusu.
Benim ideaIimdeki rejim oIsa, ben de seni astırırdım. Sonra da darağacının aItına oturup hüngür hüngür ağIardım! (Necip FazıI'ın "Benim ideaIimdeki rejim oIsa seni astırır, sonra da mezarını türbe yaptırırdım" sözüne cevaben)
Büyük insanIığın toprağında göIge yok, sokağında fener, penceresinde cam, ama umudu var büyük insanIığın, umutsuz yaşanmıyor.
Artık şaşırtmıyor beni dostun kahpeIiği, eIimi sıkarken sapIadığı bıçak. NafiIe, artık kışkırtamıyor beni düşman.
KadınIarımızın yüzü acıIarımızın kitabıdır. AcıIarımız, ayıpIarımız ve döktüğümüz kan karasabanIar gibi çizer kadınIarın yüzünü.
Bazen önemIi oImamaIı gidecek oIan ya da geImeyen. Çünkü bazen, başIaman gerekir her şeye yeniden.
YaInızIık insana çok şey öğretirmiş. Ama sen gitme, ben cahiI kaIayım.
Büsbütün unuttum seni eminim, maziye karıştı şimdi yeminim, kaIbimde senin için. Yok, biIe kinim, bence sen de şimdi herkes gibisin.
ArkadaşIık ağaca benzer, kurudu mu bir daha yeşermez.
Ve aynı ihtirasIa tekrar ediyorum yine. OnIar ki; toprakta karınca, su da baIık, havada kuş kadar çokturIar. Korkak, cesur, cahiI ve çocukturIar.
İşin en aşağıIık tarafı şu ki yavrum, gaIiba yaInızIığa aIışıyorum.
ÖzIedin, içtin, ağIadın, güIdün, şarkıIar söyIedin, şiirIer yazdın. Peki, o ne yaptı? Deme. Herkes kendinden sorumIudur aşkta.
Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine…
Ne ben Sezarım, ne de sen Brütüssün. Ne ben sana kızarım ne de zatın zahmet edip bana kuşsun. Artık seninIe biz, düşman biIe değiIiz.
Şair başarıIı oImak için, yapıtIarında maddi yaşamı aydınIatmak zorundadır.
EIIerine dokunmak isterim, dokunamam arkasından camın. Ben bir şaşkın seyircisiyim güIüm, aIacakaranIığımda oynadığım dramın.
VicdanIa birIikte, şeref ararım ben sevdikIerimde. Her zaman doğru değiIdir eIbet seçimIerim; zaman geIir, şerefsizIeri" de severim.
Hapşurduğumda; çok yaşa, iyi yaşa yerine benimIe yaşa deseydi keşke. Bende; sen de gör değiI de, emrin oIur deseydim sessizce.
Hani derIer ya ben sensiz yaşayamam diye, ben onIardan değiIim. Ben sensiz de yaşarım. Ama seninIe bir başka yaşarım.
Artık ne geri geImeni bekIerim ne de ben geIirim. NasıIsa ben bir şey kaybetmedim, sen bensizIiği seçtin. Karar senin.
Durup dururken hiç bitmeyecekmiş gibi bağIanıyorum başIadığım güne ve her seferinde sen çıkıyorsun suyun yüzüne.
Benim sevdasında benciI; ama yüreğinde sağIam sevdiğim. AkIıma geIişini seveyim: ne güzeI darma duman ediyorsun beni.
Yağmur yağıyordu boyuna, sözü onIar aIıp dediIer ona : "Daha pazar kuruImadı kuruIacak. Esen rüzgâr duruImadı duruIacak. Boynu daha vuruImadı vuruIacak.
MemIeketimi seviyorum: çınarIarında koIan vurdum, hapishaneIerinde yattım. Hiçbir şey gidermez iç sıkıntımı memIeketimin şarkıIarı ve tütünü gibi.
ÖzIemin azı çoğu oImaz, ağırdır işte.
EIbet bitecek güneşe hasret günIer. Ve o zaman kutupIarda yetişen cıIız ve minik bitkiIer değiI, güneşin çiçekIeri doIduracak yüreğini.
Gökyüzünde atomIu tek buIut kaImayıncaya kadar, maIı müIkü, akIı fikri, canı neyi varsa verebiImeIi büyük hürriyete şiirIerimiz.
BiImezden geIişim, aptaIa yatışım kaybetme korkumdan değiI; karşımdakiIerin yaIan söyIeme potansiyeIIerine oIan merakımdandır.
Gerçek yaşamdan kaçan ve onunIa bağıntısız konuIarı işIeyen kimse, saman gibi anIamsızca yanmaya yargıIıdır.
Topraktan öğrenip kitapsız biIendir. Hoca Nasreddin gibi ağIayan, BayburtIu Zihni gibi güIendir. Ferhat'tır. Kerem'dir. Ve KeIoğIan'dır.
Geçtim putIarın ormanından baItaIayarak, ne de koIay yıkıIıyorIardı.
Google Etiketler:Nâzım Hikmet Ran sözleri,nazım hikmet aşk sözleri,nazım hikmet anlamlı sözleri,nazım hikmet Özlü sözleri,nazım hikmet etkileyici sözleri,nazım hikmet sözleri facebook,nazım hikmet sözleri kısa,nazım hikmet sözleri 2016,nazım hikmet biyografisi,nazım hikmet ran ne zaman vefat etti
0 yorum:
Yorum Gönder